De laatste tijd komen er via de social media steeds vaker maatschappij kritische filmpjes op mijn tijdlijn. En daar ben ik niet zo blij mee. Het zet mij namelijk aan het denken over mijn doen en laten. Waar doe ik mijn boodschappen, hoe doe ik mijn boodschappen en welke boodschappen moet ik eigenlijk kiezen? Zijn de bloemen die ik voor moederdag wilde kopen wel eerlijk geplukt? Was daar niet een moeder in Afrika voor uitgebuit? Werd de CO2 die het transportvliegtuig uitstootte wel gecompenseerd en bevatten de bloemen geen bestrijdingsmiddelen die gevaarlijk zijn voor ons Hollandse oppervlaktewater? Kortom: mijn moeder heeft (weer) geen bloemen gekregen.
Als je onwetend bent, ga je met de auto naar de dichtstbijzijnde supermarkt en daar koop je de goedkoopste producten. Dat is voor jou (portemonnee) de makkelijkste oplossing. Gelukzalig zijn de onwetenden. Maar dan gaan mensen je opeens lastigvallen met een link naar een site waarop je je mondiale voetafdruk kunt berekenen. En dan blijkt opeens dat jouw handelen effecten heeft over de hele wereld. Dat dat t-shirt wat jij uit de automaat haalt voor maar twee euro onder embarmelijke omstandigheden wordt geproduceerd, liefst door goedkope kinderhandjes. Had ik dat maar niet geweten, dan had ik voor een tientje mijn kledingkast gevuld.
Of je ziet de foto’s van de dieren die ten grondslag liggen aan jouw reclamepakket barbequevlees. Dan is die vijf kilo voor een tientje helemaal niet meer ‘lekker’ en overweeg je opeens om een vegetarische barbeque te doen (voor goeie recepten zie internet).
Of er is zo’n goed geinformeerde natuurgids die je zeer enthousiast kan maken voor een nietig plantje. En dan blijkt die ineens welig te tieren in jouw achtertuin. Kan je helemaal niet meer je hele tuin bestraten en een nieuwe carport aanleggen.
Kortom: hoe meer je weet, hoe zwaarder de keuzes die je moet maken. Misschien is dat wel de keerzijde van de kapitalistische medaille die velen van ons liever niet zouden willen zien.
Ik zeg wel eens tegen mijn gasten die ik het verschil tussen mijn ‘polderwachter’ en een natuurgids moet uitleggen het volgende: Het doel van de natuurgids is om je met meer kennis de polder te laten verlaten en ik heb juist het tegenovergestelde doel. Ik wil kijken of het lukt om dingen die mensen denken te weten een beetje los te schroeven, om ze de dingen van een andere kant te laten bekijken. “Tsja, als je het zo bekijkt…”
Ooit dacht ik dat als ik maar genoeg mensen sprak: een boer, een boswachter, een beleidsmaker en een toerist dat ik dan alwetend zou worden. Als ik alle meningen op een rijtje zou zetten en delen door tien dat ik dan precies zou weten hoe het moet. Maar zo blijkt het niet te werken: ik heb begrip voor alle standpunten. En dat is balen want nu weet ik niks meer. Maar ik ben dat gaan zien als kwaliteit. Want als iemand zegt: “dat weet ik niet” betekent dat soms dat hij of zij meer kennis heeft dan degene die denkt precies te weten hoe de vork in de steel zit…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten